Om 3.00am stonden we allemaal klaar om te vertrekken naar de Colca Canyon. Ons reisgezelschap bestond uit 2 andere Nederlanders en een Israëlisch stel dat voor 8 maanden door Zuid-Amerika trok. Onze gids voor de komende 3 dagen heette Frank, een gezellige Peruaan die ons allen steeds my friends noemde, als hij uitleg gaf. In 3 uurtjes reden we de stad uit de droge, kale bergen in. De chauffeur moest doorrijden want we moesten op tijd zijn voor de condors. De condors slapen 's nachts onderin de canyon en gebruiken in de ochtend de thermiek om hieruit omhoog te zweven. Op cruz del condor wachtten wij en nog vele anderen op de grote vogels. Langzaam kwamen ze één voor één omhoog in mooie sierlijke rondjes. Magistrale vogels met een spanwijdte van 2 meter. Ze maakten er een mooie show van en toen er zelf 2 vlak over het plateau met toeristen vlogen waren de ooohh en aahhhhh goed te horen. Na dit geweldige hoogtepunt begonnen we niet veel later aan onze tocht de canyon in. Van 3400 meter naar 2300 meter. Een tocht van ongeveer 3 á 4 uur. We mochten op ons eigen tempo lopen, want het niveau in de groep was erg verschillend. In de brandende zon liepen we daar, tot mam ineens weg gleed en een stukje over de rand naar beneden viel. Gelukkig kwam ze met de schrik vrij. 2 Grote schaafwonden en een diepe glip waren het resultaat van haar valpartij. De schrik zat er wel goed in, maar na wat EHBO moesten we wel door. Ik heb mams tas verder gedragen en mam is rustig verder gegaan. Er leek geen eind te komen aan het lange steile pad. Voor pap was het ook zeer zwaar, de hoogte in combinatie met een beetje buikgriep maakte het hem niet makkelijk. Onze accommodatie voor de eerste nacht was primitief, maar netjes. Een wc, douche met koud water en kaarsjes voor licht. De bedden waren wankel, maar hadden wel 2 heerlijke dikke dekens tegen de kou van de nacht. Een oud vrouwtje kookte voor ons soep, rijst en groente op een op hout gestookt pitje, maar wel met een halogeen hoofdlampje op haar hoofd. De rust was heerlijk en na zo'n zware dag konden we goed slapen. De 2de dag zouden we maar 3 uur moeten lopen, naar een ander dorpje met betere kamers en een zwembad. Om de hitte te ontlopen vertrokken we om 8 uur. Het was een mooie tocht, met geweldige uitzichten. Deze keer was het minder zwaar en dan kan je toch meer genieten van alles om je heen. En na 2.5 uur lopen kwam het in zicht, helder blauw water in rond gevormde bakken, de zwembaden! 20 minuten, zei Frank. Dus we zetten de eindsprint in en hij had geen ongelijk. Een half uur later lagen we in het zwembad. De middag was vrij, eindelijk tijd om eens aan mijn boek te beginnen en goed uit te rusten. Want ook na dit hoogtepunt zou weer een zware tocht op ons staan te wachten. 9 km omhoog, de canyon weer uit. Opnieuw ging de wekker op tijd, want om 5.00am moesten we starten. De zon kwam langzaam op en wij 3 begonnen aan onze laatste tocht. Pap had een ezel gehuurd en vertrok samen met de andere mensen later. Door het zuurstof gebrek op deze hoogte zou het lopen van deze 3de tocht opnieuw een hel worden, dat was het niet waard. Syb zette al gelijk de sprint in en na 30 minuten zag ik hem al niet meer lopen. Hij was dan ook in 1 uur en 50 minuten boven, als een van de eersten. Dat tempo kon ik niet bijhouden, dus ik liep op mijn eigen tempo. Mp3 speler op met het nieuwe album van Mumford and Sons en rustig door lopen, stap voor stap. 2,5 uur later stond ik boven. Door de schaduw viel het lopen erg mee, al moet je soms echt even stoppen om extra zuurstof binnen te krijgen. Niet veel later kwam onze cowboy op ezel eraan, deze keer wat meer genietend van het uitzicht. En even later volgde ook mam, we hadden het gehaald. We waren alle 4 boven. Het waren 3 dagen met hoogte en dieptepunten, letterlijk en figuurlijk. Met de spierpijn in de benen vertrekken we morgen naar Chili en laten we Peru even achter ons.