We hebben het gehaald, onze hele groep is boven gekomen op 4.600 meter. Het was een zware klim, 3,5 uur alleen maar omhoog, omhoog, omhoog. Ons doel was een plateau naast de Salkantay berg, die in het Quechua dreigende berg wordt genoemd. Pap kreeg voor deze zware tocht wat versterking van een paard dat hem als een echte cowboy omhoog bracht. Om de 9 tot 11 uur lopen (want zoveel wandeltijd staat er voor deze tweede dag) voor zonsondergang te volbrengen zijn we vanmorgen om 6.30 begonnen met lopen, een half uurtje later dan onze Jimmy John (gids) van plan was. Boven op de berg kon alles uit de tas aan, vest, jas, handschoenen, sjaal, muts en nog was het koud. Als de Inca's deze tocht maakten stopten ze op het plateau om een kleine ceremonie uit te voeren. Onze twee gidsen namen ons mee naar een rustige plek en hebben met ons een deel van de ceremonie doorgespeeld. Met coca blaadjes in onze hand danken we allemaal moeder Aarde en de berg goden. Er werden Quechua liedjes gezongen en daarna werden alle offers in brand gestoken. Het was heel speciaal om mee te maken en ook al begreep ik niets van de taal, je voelde wel de samenhorigheid en respect van iedereen in de groep. Hierna begon onze lange tocht naar beneden, eerst 2 uur voor de lunch. De natuur veranderde langzaam en het leek soms wel alsof we door de Zwitserse Alpen liepen. Na opnieuw een smaakvolle lunch begon het laatste stuk. Nogmaals 3 uur naar beneden door de hooglanden naar de jungle. We begonnen onze knieën al te voelen, maar dat was nog niets vergeleken bij wat ons stond te wachten. Na een half uur begon het te regen, heel hard, heel veel, de hele tijd. De paden werden gladder en steiler en je moest je echt concentreren op de weg. Met een regenjas en regenponcho renden Syb en ik zo snel mogelijk de berg af, met als enige doel onze camping. Er leek geen einde te komen aan de lange weg, maar na 2 uur kwam ineens een groep met tenten in ons zicht. We zetten de laatste eindsprint in en kwamen als eerste aan bij de camping. Alles was nat en koud en pas na het avondeten in de tenten voelde ik eindelijk weer mijn tenen. Het was de zwaarste dag van deze 5 dagen en die hebben we gehad.