Wit, hvid, blanco, wiess..... Zo ver je kon kijken was alles wit. De Salar de Uyuni is een mega grote (12.000km2) zoutvlakte die ontstaan is toen een prehistorisch meer opdroogde. Om half 6 scheurden we weg richting de zonsopkomst en waren nog net op tijd. Ergens op de Salar stonden we alle 4 te genieten van een magische zonsopkomst. Wat is dit een mooie en speciale plek, geweldig om dit mee te maken. De 2de toeristische trekpleister op de Salar is Isla Incahuasi, een klein eilandje waarop hele grote cactussen groeien. Deze stekelige planten groeien gemiddeld een paar centimeter per jaar, dus als ik naast een cactus van 9 meter sta, dan kan je wel uitrekenen wie het oudste is. Overal op het kleine eiland groeien de cactussen en dit geeft een heel mooi gezicht. Dus ook hier hebben we de nodige foto's gemaakt. Maar de echte leuke foto's kan je maken als je midden op de zoutvlakte staat. Door het wijdde uitzicht kan je grappige trucjes uithalen met perspectief. Dus zo begonnen we met tegen de lonely planet staan, mam die op paps hoofd staat, ik die een hele grote taart voor me heb. Julie moeten de foto's maar even bekijken. De laatste stop voor vandaag was bij het treinkerkhof net buiten Uyuni. De spoorlijn van Ororu naar Argentinie is een belangrijke verbindingsweg om het zout en erts hier weg te krijgen. De goederentreinen reden vroeger af en aan en zo nu en dan ging er wel eentje kapot. Dan heb je hier in de middle of nowhere 2 opties. Je rijdt de trein naar een treingarage of je laat ze op een vaste plek net naast Uyuni ontsporen en over aan de natuur. Hier in Bolivia hebben ze voor optie 2 gekozen, waardoor er nu een stuk of 10 treinen met wagons volledig bruin van het roest in de woestijn staan. Alles wat kostbaar was, is eruit gehaald en wat overblijft is een hele boel oud ijzer. En hiermee stopte onze 3daagse jeeptour door de woestijn. In Uyuni werden onze tassen en spullen van de jeep gehaald en hebben 2 uur later het vliegtuig genomen naar La Paz, de hoofdstad van Bolivia. Daar blijven we nu een paar dagen om lekker bij te komen en even niet te slepen met de tassen. In La Paz is genoeg te beleven en zoals ik al eerder heb beloofd, zal ik de foto's erop zetten.