Magisch, geweldig, sprookjesachtige of fantastisch. Al deze woorden kunnen niet beschrijven hoe mooi het is om Machu Pichu in de ochtend te zien. Ik zal even bij het begin beginnen... Om bij Machu
Pichu te komen zijn er 2 opties. De bussen vertrekken om 5.30 en doen er gemiddeld 25 minuten over om boven te komen. Je kan ook lopen, daarvoor moet je op tijd voor de poort beneden aan de berg
staan en om 5 uur precies begin de race. Het is een pad met allemaal ongelijke treden over 2 km lengte, dat je gemiddeld in 45 minuten af kan leggen. Als je dit doet, bent je dus als eerste boven bij
de ingang van Machu Pichu en mag om 6 uur als eerste naar boven. Jullie kunnen misschien al wel raden welke optie wij hadden gekozen. Om 4.30 stonden we als eerste bij de poort aan de bergvoet, klaar
voor de race. 3, 2, 1, go, daar gingen we weg. Syb ging als een speer en ik probeerde in mijn eigen tempo zo goed mogelijk vast te houden. Het zweet droop van mijn lichaam, mijn kuiten brandde bij
elke stap en ik had amper de adem om even tussendoor water te drinken. Halverwege werd ik ingehaald voor 2 fransen en later ook door een stel Amerikanen, maar nog steeds liep ik redelijk voorop. Net
toen ik bijna al mijn energie op had en me af vroeg waar ik in godsnaam aan begonnen was, zag ik de ingang. Ik had het gehaald en ik was 10des in 40 minuten! Syb was eerste en zat helemaal bovenaan
de trap (30 min), dat had ik ook niet anders verwacht. Nu was het wachten op mam, die er toch een aardig tempo in heeft de afgelopen dagen. Pap was ook begonnen aan de helse klim, maar zou het rustig
aan doen. Langzaam kwamen er meer mensen boven, allemaal met een gezicht vol blijdschap, zweet en uitputting. En toen ineens kwam mam boven, als 20ste. Daar stond ze tussen alle 20 en 30 jarigen, als
een van de eersten. Wat waren wij trots op haar! Toen begon het wachten tot de poorten open gingen. De eerste bussen kwamen rond 10 voor 6 al boven, nog voor dat iedereen van de lopers boven is, dat
lijkt me erg frustrerend. Kom je boven vol zweet en dan staan er al 150 frisse mensen voor je in de rij, die ook nog eens langer hebben kunnen slapen. 6.00am, de poorten gaan open en nu is het echt
rennen. We verwachtten een pad van 100meter, maar er bleken nog meer trappertjes te zijn. Met de laatste restjes energie liep ik de trap op, maar toen we boven waren...... Wat was het mooi, alle
pijn, alle vermoeidheid waren verdwenen. Daar lag onder ons machu pichu, helemaal leeg, de zon kwam langzaam op en de camera's draaiden overuren. In kreeg hetzelfde gevoel als toen ik 2 jaar geleden
wilde ..... Zag, met dezelfde bijbehorende grote, niet weg te krijgen glimlach. Dit was waar we het voor gedaan hadden en het was nog mooier dan ik ooit had kunnen bedenken! Machu pichu! Toen we de
nodige foto's hadden gemaakt begon de rondleiding door de vele huizen, tempels en terrassen. Het is een fascinerende cultuur met geweldige bouwwerken. De Inca's leefden samen in harmonie met de
natuur en hadden grote kennis van astronomie en ons zonnestelsel. Onze gids Jimmy vertelde in geuren en kleuren over de cultuur en wij zogen de informatie op als leergierige sponzen. Afsluitend namen
we afscheid van Jimmy, bedankten hem voor alles en gingen we allemaal onze eigen weg. We hadden nog een hele dag om de rest van Machu Pichu te bekijken. Rond 12 uur werd het wel erg druk, groepen
toeristen, gidsen met vlaggetjes en duwen voor de foto's. Ik ben blij dat onze rondleiding al om half 7 begon, zodat we alles in alle rust konden bekijken. Machu Pichu is werkelijk een magische plek,
vol geschiedenis in een geweldige natuur. Ik begrijp heel goed dat hier bijna elke dag 2500 mensen komen om met verbazing door de straten van de stad te lopen. Wij hebben er van genoten en het was
echt het hoogtepunt van onze reis. Nog 1 dag in Cusco en dan zit de reis erop en vliegen we terug naar Amsterdam, maar nu genieten we nog even na van het wereldwonder dat Machu Pichu heet.
Met moeite kon iedereen wakker worden na het feestje van gisteren. Bijna iedereen op de camping zou die dag maar 3 uurtjes lopen, maar onze groep had de extra optie gekozen. Een zware tocht richting
een Inca ruïne, die uitzicht biedt op Machu Pichu. De 2 engelse meiden die gisterenavond tocht bijna 3 flessen wijn achterover hadden gegooid, zaten netjes om 5.15 aan het ontbijt. Ze hadden de optie
om met de andere groepen mee te gaan, maar ze wilden dat niet. Voor hen zou deze dag dubbel zo zwaar worden. Het eerste gedeelte van 3 uur alleen maar omhoog, door de jungle. Stap voor stap, ieder op
zijn eigen tempo kwamen we boven. Je kon echt merken dat dit jungle was, want het zweet liep aan alle kanten langs mijn lichaam. Bij elke bocht dacht ik, oh nu even een plat stukje, maar die waren er
maar weinig. Dus gewoon de ene voet voor de andere op weg naar boven, naar de Inca ruïne van Llachtapata. Deze ruïne bestaat uit een aantal kamers met niches, gemaakt van grote stenen, precies zoals
alle ruïnes van de Inca's. We kregen boven een kleine geschiedenisles, maar eigenlijk was ieders oog gericht op Machu Pichu. Heel in de verte, tegen de andere berg aan kon je het zien, de terrassen.
Daar zouden we morgen zijn, ons grote einddoel. Maar wat omhoog gaat, moet ook weer naar beneden. Een slopende 3 uur, om aan de andere kant van de berg terecht te komen. De engelse meiden hadden
inmiddels de energie verloren en waren niet vooruit te branden. Gelukkig hadden we in de tijd wat speling, want we moesten immers nog lunchen en daarna de trein naar Aqua Calientes pakken en in een
hotel slapen. Dat voelt een beetje als vals spelen, maar we zouden de volgende dag alle energie nodig hebben voor Machu Pichu. Het was heerlijk om je eigen badkamer en een bed te hebben na deze 4
dagen, ook al bleven de tijden om op te staan hetzelfde. 3.45am staat de wekker, want om 4 uur moeten we richting de poort van Machu Pichu lopen.
Wat een eitje was deze dag vergeleken met de eerste twee dagen. Gewoon lekker de berg aflopen door de hoogland jungle vol vlinders, orchideeën, grote bladeren en hoge bomen. We mochten zelfs een
beetje uitslapen tot 6 uur, voordat we gewekt werden. Het contrast met gisteren kon niet groter zijn. We kwamen gisteren als verzopen katjes aan op de camping, maar vandaag straalde de zon aan de
hemel. We hebben allemaal genoten van deze dag. En het beste was dat we de middag vrij hadden om naar de warm water baden van Santa Theresa te gaan. Na 3 dagen niet douchen was het warme water
heerlijk. Alle stof, zweet en anti-zonnebrand werden losgeweekt en onze pijnlijke spieren werden even lekker verwend. Het voelde echt als een luxe spa, waar we als herboren van terug kwamen. 's
Avonds was het party night, met Inca Tequila. Onze gids heeft een mobieltje met een hele grappige ringtone. Monday we party, piept het ding als het gebeld wordt. Al snel hadden enkele groepsleden dit
overgenomen en werd er regelmatig monday we party, of tuesday we party gezongen. Nou vandaag is het woensdag en op wednesday we really party! Normaal liggen we om 9 uur in onze tent, compleet
uitgeput, maar vanavond was alles anders. De bier en wijn vloeide rijkelijk, de foute muziek galmde over de camping en alle groepen kregen een inca Tequila shotje. Het was een feestje dat tot in de
late uurtjes door kon gaan, maar om 12 uur ging de muziek uit. We moesten er immers om 5 uur weer uit voor een zware dag lopen.
We hebben het gehaald, onze hele groep is boven gekomen op 4.600 meter. Het was een zware klim, 3,5 uur alleen maar omhoog, omhoog, omhoog. Ons doel was een plateau naast de Salkantay berg, die in
het Quechua dreigende berg wordt genoemd. Pap kreeg voor deze zware tocht wat versterking van een paard dat hem als een echte cowboy omhoog bracht. Om de 9 tot 11 uur lopen (want zoveel wandeltijd
staat er voor deze tweede dag) voor zonsondergang te volbrengen zijn we vanmorgen om 6.30 begonnen met lopen, een half uurtje later dan onze Jimmy John (gids) van plan was. Boven op de berg kon alles
uit de tas aan, vest, jas, handschoenen, sjaal, muts en nog was het koud. Als de Inca's deze tocht maakten stopten ze op het plateau om een kleine ceremonie uit te voeren. Onze twee gidsen namen ons
mee naar een rustige plek en hebben met ons een deel van de ceremonie doorgespeeld. Met coca blaadjes in onze hand danken we allemaal moeder Aarde en de berg goden. Er werden Quechua liedjes gezongen
en daarna werden alle offers in brand gestoken. Het was heel speciaal om mee te maken en ook al begreep ik niets van de taal, je voelde wel de samenhorigheid en respect van iedereen in de groep.
Hierna begon onze lange tocht naar beneden, eerst 2 uur voor de lunch. De natuur veranderde langzaam en het leek soms wel alsof we door de Zwitserse Alpen liepen. Na opnieuw een smaakvolle lunch
begon het laatste stuk. Nogmaals 3 uur naar beneden door de hooglanden naar de jungle. We begonnen onze knieën al te voelen, maar dat was nog niets vergeleken bij wat ons stond te wachten. Na een
half uur begon het te regen, heel hard, heel veel, de hele tijd. De paden werden gladder en steiler en je moest je echt concentreren op de weg. Met een regenjas en regenponcho renden Syb en ik zo
snel mogelijk de berg af, met als enige doel onze camping. Er leek geen einde te komen aan de lange weg, maar na 2 uur kwam ineens een groep met tenten in ons zicht. We zetten de laatste eindsprint
in en kwamen als eerste aan bij de camping. Alles was nat en koud en pas na het avondeten in de tenten voelde ik eindelijk weer mijn tenen. Het was de zwaarste dag van deze 5 dagen en die hebben we
gehad.
Vanmorgen om 5.00 am werden we opgehaald. Maximaal 7 kg aan bagage en een dagrugzak mochten mee. 7 kg lijkt veel, maar met een donzen slaapzak van bijna 4 kg kom je zo aan 7. Onze groep bleek een
gemêleerd gezelschap te zijn waar we goed tussen pasten. 3 gezellige Londense vrienden, een moeder en dochter uit Zwitserland en een reislustig Braziliaans stel van eind 40. Allemaal hebben we als
doel om over 5 dagen Machu Pichu te bewonderen. Deze eerste dag zou een makkelijk inloopdag zijn. 7 uur lopen met steile stukken en Peruaans vlak, of te wel heuveltje op, heuveltje af, In totaal zo'n
23 km. Na een lange busrit richting Mollepata en een kort ontbijt begonnen we dan echt. De steile stukken waren echt steil en het Peruaans vlak echt niet Hollands plat, maar toch liepen we in een
aardig tempo door en kwamen precies op tijd bij de lunch aan. Midden in een weiland stond een kleine overkapping, met houten bakjes. In de hoek stond onze kok, compleet met koksmuts, al driftig te
koken op zijn 2pits camping gasstel. Het menu van vandaag overtrof al onze verwachtingen. Heerlijke maïssoep vooraf, dan rijst, met witte bonen en een soort hachee. Het smaakte heerlijk en na zo'n
lange ochtend lopen is wat warms zeer welkom. Het 2de stuk naar onze camping in Soraypampa was hoofdzakelijk Peruaans vlak, over een brede weg. Na 4 uur stijgen en dalen een verademing, maar niet
minder zwaar. We kwamen de eerste dag dan ook met zware beentjes de camping op lopen, waar onze kleine koepeltentjes en een grote eettent al klaar stonden. We konden gelijk aanschuiven voor de thee
met zoute koekjes en popcorn. Onze Londense vrienden begonnen als een gek te eten in dit alles, alsof ze uitgehongerd waren. Maar wat bleek later, zij dachten dat dit ons avond eten was. Ze vonden
het al wat karig. Na opnieuw een 3-gangenmenu van onze kok zijn we rond half 9 allemaal onze tent in gedoken. Rust nemen voor dag 2, de zwaarste dag...
Cusco is een van de meeste bekende steden van Peru, vooral omdat je vanuit hier naar Machu Pichu kunt reizen. Wij hebben de afgelopen drie dagen doorgebracht met uitzieken, lekker eten (toen dat weer
ging) en op zoek naar een toermaatschappij. Na wat research zijn we met Bio-Andean in zee gegaan. 4 dagen lopen van Mollepata naar Aqua Calientes en op de 5de dag bezoeken we Machu Pichu. Vooral de
tweede dag gaat erg zwaar worden, dus voor de zekerheid kunnen we een paard huren waar pap op mag reizen. Onze tenten, slaapzak en kleding worden meegenomen door andere paarden en hun eigenaar. Zelf
moeten we alleen een dagrugzak meenemen met water, snacks, alles voor mooi weer (anti-zonnebrand, anti-muggenspray, pet en zonnebril) en slecht weer (regenjas, muts, poncho). We zijn allemaal weer zo
goed als beter en kijken erg uit naar deze tocht. Dit moet het hoogtepunt van onze reis worden.... De Salkantay tocht naar Machu Pichu.
