Shop till you drop

Eigenlijk zouden we vandaag al in de bus naar het Titicacameer moeten zitten, maar gisteren avond is een staking aangekondigd. Alle bussen, groot, klein, toerist of local zouden 1 dag niet rijden. Dus we konden niets anders doen dan nog een dag in La Paz blijven. En hoe breng je een dag door als je de kerkjes al gezien hebt en musea niet echt je ding is? Met shoppen, maar dan deze keer niet naar de standaard toeristen winkeltjes. We dwaalden deze dag door straten vol met winkeltjes en kleine kraampjes. Syb wou nog een pet hebben, dus onze tocht begon bij de nepmerken straat. Heel wat nep zonnebrillen, polo shirts en Adidas schoenen later, kwamen we bij een straat vol stoffen. Hier kan ik normaal al heel blij van worden, maar dit was gewoon geweldig. Super mooie stoffen, met mooie kralen of een subtiele glans en dat alles voor eenvierde of zelfs eentiende van de prijs in Nederland. Volgend jaar heb ik een belangrijke bruiloft, dus ik heb alvast 2 fantastische stoffen gekocht. We hebben deze dag heel wat spulletjes gekocht en heel wat kilometers gelopen. Gelukkig hadden we Syb bij ons, want in een stad als deze raak je snel verder van het centrum af en lijkt alles op elkaar. Onze scout kon ons na wat uurtjes shoppen gewoon zonder kaart weer richting het hotel brengen.

Death road

De wind suizend door mijn haren, nouja langs mijn helm. De brandende zon op mijn huid, ehh op mijn dikke beschermende jas. Ja de death road af fietsen doe je niet zonder enige beschermende maatregelen. Om 8 uur vanmorgen begon deze spannende dag. We werden met een busje naar het beginpunt gebracht op 4700 meter. Toen gingen de knie en elleboogbeschermers aan. Beschermende jas en broek er overheen, helm op en handschoenen aan. Nog een klein beetje zonnebrand op de paar stukjes huid die onbeschermd waren en wij waren er klaar voor. De mountainbikes werden gecontroleerd, voor- en achtervering check, remmen check, versnelling check. Het eerste stuk was ongeveer 25km over een asfaltweg. Dit is het begin van de nieuwe weg en hierop rijden ook gewoon auto's en vrachtwagens. Als echte racemonsters zoefden we naar beneden, schoten door de bochten en haalden soms wel een snelheid van 60km per uur. Dit was het makkelijke stuk en ik moet zeggen dat ik dit ook het leukste rijden vond, want hierna begon de echte death road. 40km alleen maar naar beneden, over steentjes, hobbels en een weg die soms maar 3,2 meter breed was (met een afgrond van 400 meter ernaast, dus geen berm). Het was een best zware tocht waarbij je je geen seconde kon permitteren om je concentratie te verliezen. Om de 20 minuten stopten we even om onze vingers te ontspannen ( van al het remmen), de fietsen te checken en te genieten van het uitzicht. Je gaat van de hoge bergen midden in de wolken naar een tropische jungle vol vlinders en groene planten. Pap en Syb hadden de hele tocht de snelheid er goed in zitten, ik heb het soms toch echt wat rustiger aangedaan. Genieten van het uitzicht en voorkomen dat ik doodsangsten uitsta omdat ik weer te hard ga, want 1 foutje en ik lig over de rand of tegen een boom. Het is een geweldige tocht en erg mooi en spannend om mee te maken. Op de weg terug, toen we allemaal veilig in het busje over de nieuwe goede weg reden vertelde onze gids de verhalen. Van bussen met wel 60 mannen, vrouwen en kinderen, die over de rand het ravijn in zijn gestort, omdat de chauffeur na 12 uur rijden in slaap was gevallen. Deze weg heeft heel veel levens geëist, vooral door onvoorzichtig rijgedrag of oververmoeidheid. Sinds mei 2007 is de weg volledig afgesloten voor bussen en mogen alleen fietsers en de minibusjes van de tourmaatschappijen er overheen. Nog steeds eist deze gevaarlijke weg levens, maar nu van fietsers. Bij de maatschappij waar wij hadden geboekt is ooit in 2009 één persoon om het leven gekomen. In totaal zijn er na 2007 15 mensen verongelukt, hoofdzakelijk overmoedige of onverantwoordelijke fietsers. 15 lijkt veel, maar vergeleken bij de honderden mensen vóór de nieuwe weg, dan is de nieuwe weg een zegen. Wij hebben het gelukkig overleefd (we hebben een T-shirt en foto's om het te bewijzen) en zijn een geweldige ervaring rijker.

La Paz

La Paz, de hoofdstad van Bolivia. Een stad vol winkeltjes, schattige vrouwtjes met bolhoedjes, toeterende taxi's en overvolle minibusjes. Het contrast met de immense zoutvlakte kon niet groter zijn. Toen we 's avonds aankwamen was het druk op straat met veel mensen en auto's. De volgende ochtend was het straatbeeld veranderd, de straat was één grote markt geworden. En niet alleen onze straat, wel 10 straten waren veranderd in 1 grote markt. Aardappels, fruit, tandpasta, pannen, make-up of kip. Deze markt had echt alles. Paps ogen begonnen al te glimmen, want over marktjes struinen en lekker kijken naar mensen is echt zijn ding. Mam en ik konden ons hart de afgelopen 2 dagen ophalen in een van de vele toeristische straatjes vol leuke souvenirs. Sjaaltjes, truien, beeldjes, sieraden en schattige tasjes. Zo komen wij 2 dagen in deze stad wel door, want we moeten natuurlijk overal alles bekijken. Gelukkig zijn er genoeg kerken en een Coca museum die pap en Syb bezig houden. We hebben vanavond wel een nieuwe tocht geboekt bij Vertigo Biking, we gaan mountainbiken over de most dangerous road. Deze weg is 64km lang en soms maar 3,5meter breed. Tot enkele jaren geleden reden hier gewoon bussen, vrachtauto's en ander gemotoriseerd verkeer overheen. En niet zonder gevolgen, want zeer regelmatig vloog er eentje uit de bocht de afgrond in. Nu is de weg alleen nog maar begaanbaar voor fietsers en kleine busjes van toermaatschappijen. Morgen gaan we dus 64km de berg af racen, van een hoogte van 4.700 meter naar 1.200 meter. Van erg koud naar tropisch warm in 4 uurtjes. We krijgen een dik beschermend pak, helm, knie en elleboog beschermers en handschoenen aan, dus de nodige veiligheidsmaatregelen worden getroffen. Ik ben benieuwd hoe het gaat....

Salar de Uyuni

Wit, hvid, blanco, wiess..... Zo ver je kon kijken was alles wit. De Salar de Uyuni is een mega grote (12.000km2) zoutvlakte die ontstaan is toen een prehistorisch meer opdroogde. Om half 6 scheurden we weg richting de zonsopkomst en waren nog net op tijd. Ergens op de Salar stonden we alle 4 te genieten van een magische zonsopkomst. Wat is dit een mooie en speciale plek, geweldig om dit mee te maken. De 2de toeristische trekpleister op de Salar is Isla Incahuasi, een klein eilandje waarop hele grote cactussen groeien. Deze stekelige planten groeien gemiddeld een paar centimeter per jaar, dus als ik naast een cactus van 9 meter sta, dan kan je wel uitrekenen wie het oudste is. Overal op het kleine eiland groeien de cactussen en dit geeft een heel mooi gezicht. Dus ook hier hebben we de nodige foto's gemaakt. Maar de echte leuke foto's kan je maken als je midden op de zoutvlakte staat. Door het wijdde uitzicht kan je grappige trucjes uithalen met perspectief. Dus zo begonnen we met tegen de lonely planet staan, mam die op paps hoofd staat, ik die een hele grote taart voor me heb. Julie moeten de foto's maar even bekijken. De laatste stop voor vandaag was bij het treinkerkhof net buiten Uyuni. De spoorlijn van Ororu naar Argentinie is een belangrijke verbindingsweg om het zout en erts hier weg te krijgen. De goederentreinen reden vroeger af en aan en zo nu en dan ging er wel eentje kapot. Dan heb je hier in de middle of nowhere 2 opties. Je rijdt de trein naar een treingarage of je laat ze op een vaste plek net naast Uyuni ontsporen en over aan de natuur. Hier in Bolivia hebben ze voor optie 2 gekozen, waardoor er nu een stuk of 10 treinen met wagons volledig bruin van het roest in de woestijn staan. Alles wat kostbaar was, is eruit gehaald en wat overblijft is een hele boel oud ijzer. En hiermee stopte onze 3daagse jeeptour door de woestijn. In Uyuni werden onze tassen en spullen van de jeep gehaald en hebben 2 uur later het vliegtuig genomen naar La Paz, de hoofdstad van Bolivia. Daar blijven we nu een paar dagen om lekker bij te komen en even niet te slepen met de tassen. In La Paz is genoeg te beleven en zoals ik al eerder heb beloofd, zal ik de foto's erop zetten.

Woestijnstof en een zouthotel

Dakar Rally deel 2, zo voelde het na 8,5 uur crossen door de woestijn richting de rand van de Salar de Uyuni. Deze 2de dag stond in het teken van nog enkele verschillende kleuren meren. Elk meer heeft zijn eigen kleur en naam in Quechua, de taal die hier in Bolivia veel gesproken wordt. Dit is een taal die totaal niet lijkt op Spaans, maar toch door het grootste gedeelte van de Bolivianen en Peruanen gesproken wordt. Op deze dag kwamen we meer andere jeeps tegen, die vanuit Uyuni een vergelijkbaar rondje in tegengestelde richting maken. En dan ga je toch even kijken wat iedereen te eten krijgt tijdens de lunchmomenten. De chauffeurs zijn hier namelijk naast rally rijders en gids ook nog eens kok. Het eten is simpel maar lekker en bestaat uit de vaste hoofd ingrediënten. Koude aardappels, rijst of pasta met groente en tonijn of kip. Ik keek eens goed om me heen, maar iedereen had wel een combinatie van het bovenstaande. Dus geen culinaire hoogstandjes of dure ingrediënten. Het is het geweldige uitzicht dat het zo leuk maakt, zittend op de zandgrond, bordje in je hand en de flamingo's of vergezichten bewonderen. In de middag gingen we nog een moddergeiser bekijken en een actieve vulkaan, van een afstandje hoor. Het laatste stuk in de jeep was lang, er leek geen einde aan te komen. Bij elke bocht keken we of we er al waren, het zout hotel aan de rand van de zoutvlakte. Ik was het woestijnstof en al het gehobbel wel een beetje zat. Het zouthotel wat basic maar leuk aangekleed, genoeg voor een korte nacht, want morgen om half 6 moeten we in de auto zitten voor een zonsopkomst. Eindelijk gaan we dan de Salar de Uyuni zien, het mooiste natuurfenomeen van deze tocht.

Jeeptocht door de Atacama woestijn richting Uyuni

Men neme een Toyota 4-wheel drive jeep, een vaardige bestuurder, 5 liter water, een opgeladen camera en een hele warme slaapzak. Dit is alles wat je nodig hebt voor een 3-daagse jeeptocht door de woestijn van Bolivia richting de zoutvlakte van Uyuni te overleven. We hadden geluk en zaten met z'n 4-en in één jeep in plaats van de 6 die er maximaal in passen. Op de grens tussen Chili en Bolivia werd er opnieuw een simpele stempel in ons paspoort gedrukt, ik wacht toch stiekem elke keer weer op een mooie stempel. Een bladzijde vullende en fel gekleurde visum stempel. Misschien bij een volgende reis. De tassen werden in de jeep gepakt, wij zijn klaar voor 3 dagen natuur. Onze gids Javier leidde ons door het prachtige landschap, vol mooie witte en groene meren, hoge bergen en kale vlaktes. Om op te warmen werden we rond de middag bij een thermaal bad afgezet. Heerlijk warm water met een panoramisch uitzicht, zoiets vind je zelfs niet in de beste spa in Nederland. Hierna vervolgenden wij met onze gids de tocht. Soms leek het wel alsof we in de Dakar rally meereden. Met meer dan 100km per uur vlogen we over de stoffige zandwegen door de woestijn naar onze eerste slaapplaats. Een simpel hostel met alleen tussen 7 en 9 elektriciteit, geen warm water en 's nachts werd het rond het vriespunt. Maar het uitzicht maakte alles goed, vanuit het raam zien we bergen en verderop een wijnrood meer, het Colarada meer. De algen in dit meer zetten verschillende stoffen om in een soort rode aanslag. Deze dieprode kleur geeft een heel mooi contrast met de roze en witte flamingo's die rustig staan te eten. Mijn camera draaide overuren om alles zo mooi mogelijk vast te leggen. Ik zal een kleine selectie van al deze mooie plekken op de site laden als we in La Paz zijn.

Tatio geisers

Magisch, sprookjesachtig en vriezenskoud, dat is in 3 woorden de Tatio geisers die we vanmorgen hebben bekeken. 's Morgens heel vroeg vertrokken we richting dat natuurfenomeen. Het ligt op 4,3 km hoogte, waardoor dus thermokleding, dikke broek, handschoenen, muts, sjaal en heel veel warme coca thee nodig waren om echt te kunnen genieten van de geisers. In 2 uurtjes zijn we langs de verschillende geisers gelopen en kregen we uitleg over het ontstaan ervan, van onze gezellige gids Pedro. Langzaam kwam de zon op en werd de vallei verlicht, heel even is dan het moment waarop de geisers te zien zijn met net over de bergen de eerste zonnestralen. Om lekker op te warmen mochten we in warm waterbronnen zwemmen, dus sjaal, muts, handschoenen en alle lagen kleding uit bij -10 en dan bommetje. Het water wordt verwarmd door magma die in dit vulkanische gebied wat hoger aanwezig is. Toen we uit de poel kwamen keken we opzij naar het geiserveld. Waar die ochtend nog 50 geisers stoom omhoog bliezen, was nu een leeg veld. De warmte van de zon zorgde ervoor dat het gas dat in de aarde ontstaat en omhoog komt via de geisergaten niet meer condenseerde. Er is dus nog wel watergas, maar geen stoom meer. Het sprookjesachtige schouwspel was nu weg en een leeg veld vol zand was alles wat er over bleef. Morgen vertrekken we naar Bolivia, een 3-daagse jeeptocht door de woestijn en met als eindpunt de zoutvlakte van Uyuni. De wc zal een Bano naturalis worden, inderdaad een gat in de grond, dus internet zal er niet zijn. Zaterdag komen we aan in La Paz en dan ga ik alles bijwerken, dan komen ook alle foto's erop.

San Pedro de Atacama

San Pedro de Atacama is een leuk woestijnstadje dat ligt tegen de Boliviaanse grens. Na 15 uur reizen, waarvan 13 uur bus kwamen we 's nachts om half 12 in dit stoffige stadje aan. De busreis ging erg gemakkelijk, lekker film kijken, genoeg beenruimte en zo nu een dan een stop om even de benen te strekken en iets lekkers te kopen. De vlucht van KLM naar Lima was zwaarder. Maar dan sta je om half 12 in een stadje, zonder hostel. Dus wij gingen maar snel op zoek en na 2 mislukte pogingen vonden we een ruime 4 persoonskamer bij Hotel Tambillo. Een goede nacht slapen was het enige wat we wilden en met de heerlijke bedden hier ging dat perfect. Maandagmorgen konden we eens rustig bekijken waar we terecht waren gekomen. San Pedro is een klein dorpje (zo groot als Deurningen) vol toeristen, hostels en leuke eettentjes. Dit alles klinkt heel toeristisch, maar er hangt een leuke sfeer. Iedereen is hier voor hetzelfde, mooie natuur en lekker uitrusten. Wij hebben maar 4 weken, dus uitrusten beperkt zich bij ons tot lekker uitslapen en dan opzoek naar een toer, 3 om precies te zijn. Valle de la Luna, de Geisers en onze een 3daagse jeepsafari door Bolivia. Na enkele van de 48! Toermaatschappijen gehad te hebben, hebben we alle 3 tochten geboekt om 3 uur. Onze eerste tocht was naar Valle de la Luna, de maanvallei. In 4 uur werden we langs de highlights van Atacama woestijn gebracht om geweldige, rotsformaties, zandduinen en diepe kloven te zien. Het gebied dankt zijn naam aan het maanlandschap, dat er tijdens de zonsondergang magisch uitzag. De avond werd afgesloten met lekker eten, want over 2 dagen vertrekken we weer naar Bolivia en is het menu rijst, kip en aardappels. Dus we genieten hier nog even van lekkere salades, grote stukken zalm of ribeyes en zoete toetjes.